Στον Αγιασμό του σχολείου είχαμε την χαρά να καλωσορίσουμε τα πρωτάκια μας μαζί με τον Υφυπουργό Παιδείας κ. Άγγελο Συρίγο. Μας τίμησε η παρουσία του και μας εντυπωσίασε η κατάθεση ψυχής ενός παλιού μαθητή του σχολείου που οι αναμνήσεις του μένουν ζωντανές, υπενθυμίζοντας σε όλους εμάς τους εκπαιδευτικούς τη σπουδαιότητα του ρόλου μας. Παραθέτουμε τη συγκινητική του ανάρτηση στο facebook.
Ευχαριστούμε παλιέ μαθητή Άγγελε!!!
Ευχαριστούμε κύριε Υπουργέ.
Καλή δύναμη και επιτυχία στο έργο σας.
Η Διευθύντρια
Ο Σύλλογος Διδασκόντων
Διαβάστε την ανάρτησή του στο Facebook:
Η πλήρης ανάρτηση του κ. Συρίγου στο Facebook:
Πενήντα χρόνια μετά… Μισός αιώνας!
Πριν από ακριβώς 50 χρόνια, μικρό πρωτάκι, διασκέλισα την αυλή του 70ου δημοτικού σχολείου Αθηνών, στη σκιά της Ακροπόλεως.
Κάποια παιδάκια έκλαιγαν, οι μαμάδες μας (όλες νέες τότε…) κοιτούσαν ανήσυχες, η δασκάλα μας η κυρία Ρηνούλα (Παπαγιαννοπούλου-Πρεβεντζά) μας οδήγησε στην τάξη και βάλθηκε να μας μάθει γράμματα.*
Σήμερα, ακριβώς μισό αιώνα μετά βρέθηκα για τον αγιασμό των παιδιών στο παλιό μου δημοτικό.
Στην είσοδο, ανάμεσα στη διευθύντρια και τους δασκάλους με προϋπάντησε η συμμαθήτριά μου Ιφιγένεια Γκόνου, που διδάσκει στο παλιό μας σχολείο.
Μαζί γυρίσαμε τις αίθουσες που είχαμε φοιτήσει. Τις θυμόμουν τεράστιες.
Μου φάνηκαν μικρές. Συγκίνηση στην αίθουσα που πηγαίνουμε έκτη δημοτικού. Άλλες οι συνθήκες τότε. Στην αναμνηστική φωτογραφία της έκτης μέτρησα 47 παιδιά σε ένα τμήμα…!
Τα σημερινά πρωτάκια κάθονταν στις καρέκλες με τα ονόματά τους.
Δεν έκλαιγε κανένα!
Σταθερή παρέμενε μόνον η ανησυχία των μαμάδων που κοίταζαν έξω από την αυλή του σχολείου τα καμάρια τους.
Καλή σχολική χρονιά Ιφιγένεια !
Καλή σχολική χρονιά σε όλους τους δασκάλους και σε όλους τους καθηγητές!
Καλή σχολική χρονιά στα καμάρια μας!
Με υγεία πρώτα απ’ ‘όλα!
*Τον Μάιο του 2015 μετά την παρουσίαση του βιβλίου μου για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις με πλησίασε μία μικρόσωμη, αδύνατη και πολύ ηλικιωμένη κυρία, συνοδευόμενη από τον παλαιό μου συμμαθητή και φίλο Dimitris Skazas .
Έπιασε το χέρι μου και χαμογελώντας μου είπε:
«-Που να φανταζόμουν όταν σου έσπρωχνα ετούτο το χέρι για να μάθεις τα πρώτα σου γράμματα, ότι μια ημέρα θα έγραφες τόσα πολλά και σημαντικά πράματα!». Ηταν η δασκάλα μου η κυρία Ρηνούλα.
Αξεπέραστη και ιερή η σημασία ενός καλού δασκάλου για τους μαθητές του!
