Απίθανες ιστορίες… με αφορμή ένα έργο

 

Την Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου  οι μαθητές και μαθήτριες της Ε1 και Ε2 τάξης επισκέφτηκαν την έκθεση της LYNDA BENLGIS στο μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Εκεί παρακολούθησαν σχετικό εργαστήρι, φτιάχνοντας ένα δικό τους έργο εμπνευσμένο από την καλλιτέχνιδα.

Με αφορμή, λοιπόν, τα έργα αυτά τα παιδιά του Ε1 έγραψαν απίθανες ιστορίες.  Διαβάστε τις  και θα γελάσετε πολύ!

Ο Καλοκαίρης

Κάποτε πριν από πολλά χρόνια ζούσε ο κ. Καλοκαίρης που η δουλειά του ήταν να μαθαίνει στα παιδιά και τους μεγάλους την πραγματική διασκέδαση του καλοκαιριού. Μια μέρα ο κ. Καλοκαίρης πήγε να δείξει στα παιδιά του την θάλασσα, την άμμο , το κύμα και τον ήλιο. Όμως εκεί είδε ένα φρικτό θέαμα. Τα παιδιά του είχαν γεμίσει με σκουπίδια και πετρελαιοκηλίδες. Είστε ο κ. Καλοκαίρης αποφάσισε να δώσει ένα μάθημα στους ανθρώπους. Πήρε λοιπόν τα παιδιά του και σκέφτηκαν να κάνουν απεργία. Το επόμενο πρωί, είχε έρθει το χάος!

Όλοι οι άνθρωποι κρύωναν, γιατί δεν υπήρχε ήλιος και όταν έβγαινε… έσκαγαν, γιατί και η θάλασσα απεργούσε. Τότε μια καλλιτέχνιδα κατάλαβε τι γινόταν και το είπε σε όλους. Όλοι κατάλαβαν το λάθος τους και ζήτησαν συγγνώμη και είπαν ότι δεν θα το ξανάκαναν ποτέ.

Ο κ. Καλοκαίρης και τα παιδιά του  επέστρεψαν .

Στέλλα

Το ζαχαρένιο ψάρι

Μια φορά ήταν ένα ζαχαρένιο ψάρι. Ζούσε σε ένα ζαχαρένιο ωκεανό, όπου ήταν όλα ζαχαρωτά. Τα κοχύλια, τα όστρακα, οι αστερίες, όλα! Περνούσε τόσο ωραία με τους φίλους του που έπαιζαν όλη τη μέρα.

Αλλά μια μέρα ένα μεγάλο κύμα τους χώρισε. Χάθηκαν ο ένας από τον άλλον. Το ζαχαρένιο ψάρι βρέθηκε πάνω σε ένα βράχο.

Την άλλη μέρα το βρήκε ένας ψαράς. Του έκανε μεγάλη εντύπωση! Ποτέ του δεν είχε ξαναδεί κάτι τέτοιο. Αυτό το περίεργο ψάρι δε μύριζε ψαρίλα, αλλά ζαχαρωτό. Είχε μόνο ένα μάτι και έμοιαζε λίγο με γοργόνα. Αφού το σκέφτηκε καλά, αποφάσισε να το πάει στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης να ρωτήσει τι είναι.

Στο Μουσείο οι υπεύθυνοι τα΄χασαν μόλις το είδαν. Του είπαν ότι ήταν ένα σπάνιο είδος που έχει εξαφανιστεί.

Έτσι το ζαχαρένιο ψάρι έμεινε για πάντα στο Μουσείο και ακόμα και σήμερα ψάχνουν να το βρουν από πού ήρθε.

Σόφη

Ένα άλογο που βαριόταν

Μια φορά σε μια σχολή αλόγων ήταν ένα άλογο που βαριόταν να κάνει τα ίδια και τα ίδια.

Μια νύχτα πήγε στην ταβέρνα που ήταν και καφετέρια και είδε ένα κορίτσι- εύζωνα που φαινόταν να έχει την ίδια διάθεση και τη ρωτάει: «Γιατί είσαι έτσι;». «Γιατί βαριέμαι να είμαι εδώ πέρα, ούτε παρέα έχω, ούτε χρησιμότητα, τίποτα!» «Μα, μπορείς να γίνεις φίλη μου, γιατί και εγώ έχω μια παρόμοια τέτοια περίπτωση». «Σ’ ευχαριστώ!». «Εγώ ευχαριστώ!» .

Ευτυχώς και για τους δυο, σε αυτήν τη σχολή, άμα σου άρεσε ένα άλογο μπορούσες να το αγοράσεις. Έτσι, μια μέρα ήρθε ένα κοριτσάκι και αφού τέλειωσε το μάθημα μαζί του, ήθελε να το αγοράσει.

-Πόσο κάνει; ρώτησαν οι γονείς του τη δασκάλα.

-Πενήντα ευρώ γιατί σήμερα έχουμε εκπτώσεις!

Τελικά το αγόρασαν και πριν περάσουν την έξοδο, το άλογο έτρεξε, άρπαξε τη φίλη της το κορίτσι –εύζωνο και με τα καινούρια τους αφεντικά πέρασαν ζωή χαρισάμενη και ήταν πολύ χαρούμενοι

Στεφανία

Ο σπαρτιάτης Κλεομένης

Ο σπαρτιάτης Κλεομένης, όταν ήταν στα χρόνια του, ήταν βασιλιάς της Σπάρτης. Όταν πέθανε, οι Σπαρτιάτες τον έθαψαν. Ο τάφος του είχε βρεθεί κάτω ακριβώς από το μουσείο. Όταν ξαφνικά βρέθηκε μέσα στο μουσείο. Μόλις είδε τη μοντέρνα τέχνη τρελάθηκε. Φώναξε «Μα, το Δία! Τι είναι που βλέπω;» Μόλις τον είδαν οι επισκέπτες, το έβαλαν στα πόδια. Ξαφνικά, ο κόσμος άρχισε να αλλάζει και πήγαιναν στο παρελθόν και έφτασαν στην αρχαία Ελλάδα. Τώρα οι επισκέπτες τρελάθηκαν. Οι επισκέπτες καταδικάστηκαν ως εχθροί και εξορίστηκαν στην Βόρεια Μογγολία, όπου εκεί ζούσαν σαν πρωτόγονοι. Έτσι, ο Κλεομένης έζησε καλά. Οι επισκέπτες χάλια, αλλά εμείς καλύτερα!

Νέστορας

Η ζημιά

Αυτό είναι το Μ.Χ. pom pom Gliter bot κιαι θα σας διηγηθώ την ιστορία του.

Λοιπόν, αυτό το Bot φτιάχτηκε σε ένα μουσείο. Όλα ξεκίνησαν μια νύχτα στο μουσείο. Το bot ξύπνησε και είπε θα κατέβω να κάνω φίλους. Κατέβηκε όλο χαρά και τι να δει; Όλα τα εκθέματα στέκονταν θλιμμένα πάνω από έναν σπασμένο αμφορέα. Ρώτησε έναν άλλο αμφορέα τι έγινε και του είπε: «Αυτός ο αμφορέας ήταν πάρα πολύ καλός και τον έσπασε ένα παιδάκι» τότε ήρθε μια ιδέα στο bot Άρχισε να κολλάει τον αμφορέα μέχρι που τον κόλλησε τέλεια.

Ελευθερία

Ο εξωγήινος και το γέλιο του

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας εξωγήινος  που συνέχεια γελούσε αλλά μετά χάλασε η φωνή του. Περνούσαν μέρες και ακόμη δεν έγινε καλά. Αλλά σιγά-σιγά γινόταν καλά και γελούσε. Πήγε μια μέρα έξω. Ξαφνικά είδε τον ήλιο και είπε «Πόσο ζέστη…» και πάλι πήγε ξανά στο σπιτάκι του. Πέρασε μόνο μια μέρα και έγινε τελείως καλά και από τότε ακούμε πάλι το γέλιο του εξωγήινου.

Τζον

Η καραμέλα

Μια φορά κι έναν καιρό έφτιαξα μια καραμέλα – πεταλούδα. Ήταν τόσο όμορφη και ζούσε σε ένα ζαχαρένιο δάσος. Όλα ήταν ζαχαρένια. Τα δέντρα, τα λουλούδια και τα φυτά. Περνούσε υπέροχα μαζί με τους φίλους της. Μια μέρα όμως έπιασε βροχή και το δάσος καταστράφηκε. Έτσι, η καραμέλα πεταλούδα αναγκάστηκε να φύγει και να πάει στην πόλη. Όμως την πήρε ο αέρας, την πέρασε μέσα από το μετρό και την έφερε από έξω από έναν υπέροχο κτήριο. Η πεταλούδα -καραμέλα μπήκε μέσα κι εντυπωσιάστηκε. Την βρήκαν όμως οι ειδικοί του μουσείου και την έβαλαν σαν έκθεμα στο μουσείο.

Ίλια

 

Ο Πάππυ Φλάφφυ

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ο Πάππυ Φλάφφυ και ο Ντισκοκορίνος. Ο Ντισκοκορίνος ήταν ο βασιλιάς της Ντισκοκορινοχώρας. Ο πάππυ Φλάφφυ ήταν ο ομόλογός του, δηλαδή, ο βασιλιάς του βασιλείου του Φλάφφυ. Αυτοί οι δύο τους ήταν σε πόλεμο, γιατί ο ένας ανταγωνιζόταν το βασίλειο του άλλου Στο τέλος ένωσαν τα βασίλειά τους και έφτιαξαν ένα βασίλειο που το λέγανε το Ντισκοκορινοκοφλαφφυκό βασίλειο.

Πάνος

Το αφηρημένο έργο

Καθώς προσπαθούσα να γεμίσω το σχέδιο μου με χρώματα (ξυλομπογιές) ήρθε ένας κύριος και μας έδειξε ένα κόλπο. Tότε ήταν που ήρθε η έμπνευσή μου. Άρχισα να κολλάω πομ πομ και να βάφω μέχρι που κατέληξε αυτό που είναι τώρα. Ένα αφηρημένο έργο με πομ πομ και μπλε χρώμα.

Αλίνα

Το χαρτί περιτυλίγματος

Εγώ είμαι ένα γλυπτό από περιτύλιγμα. Έχω διάφορα χαρτιά από χρυσό, από μωβ γκλίτερ και άλλα. Πολλά γλυπτά με κοροϊδεύουν γιατί είμαι από χαρτί. Αλλά στο τέλος του χρόνου παίρνουμε βραβεία Ελπίζω να πάρω ένα. Τελικά το γλυπτό μας πήρε το πρώτο βραβείο.

Νικόλας

Οι τρεις κορύνες

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσαν τρεις κορύνες μπόουλινγκ. Όμως κάποτε αυτές βαρέθηκαν να χτυπιούνται από τις μπάλες. Τότε, σκέφτηκαν και αποφάσισαν να φύγουν από εκεί και να πάνε ένα μεγάλο ταξίδι. Μάζεψαν από το κουμπαρά τους τα λεφτά φτιάξανε τις βαλίτσες τους και μετά από λίγο έφτασαν στον σταθμό του τρένου. Ο πρώτος σταθμός που θα βγαίνανε ήταν η Αθήνα που εκεί αποφάσισαν να πάνε στο μουσείο κυκλαδικής τέχνης. Εκεί ήταν κάποια παιδιά και αυτά ζωγράφισαν τις κορύνες. Τότε οι τρείς κορύνες αποφάσισαν να πάνε μαζί με τα παιδιά στο σχολείο.

Τίνος

Ο λυπημένος κλόουν

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας κλόουν. Ο κλόουν λοιπόν έπαιζε σε ένα τσίρκο με τον δίδυμο αδερφό του. Μια μέρα, όταν έκαναν εξάσκηση, ο αδελφός του είπε: «Όταν αρχίσουμε εγώ θα μπω πρώτος, γιατί είμαι καλύτερος». «Γιατί αδερφέ;» «Γιατί εσύ είσαι άσχετος! Το αφεντικό μου είπε ότι εσύ δεν κάνεις καλά τη δουλεία». «Αλήθεια;».

Ο κλόουν που λεγόταν Τζακ πήγε και είπε στο αφεντικό του ότι παραιτείτε κι από τότε ήταν λυπημένος.

Δημήτρης

Ο Μπρούκλη

Σήμερα θα μιλήσουμε για τον Μπρούκλη. Ένα πλάσμα με πέντε μάτια και δύο στόματα σαν (Χ). Χρώμα έχει μελί, πράσινο, ροζ και διαφανές. Τον έφτιαξα σε ένα μουσείο που έχει σχετικά πρόσφατα έργα τέχνης. Εμένα με εντυπωσίασαν πιο πολύ τα τζάκια που χρειαζόντουσαν μόνο ένα ξύλο και κάρβουνα. Το τζάκι ήταν πολύ μικρό, αλλά θαυματουργό. Υπήρχαν μόνο τέσσερα τζάκια και ζέσταιναν δυο ορόφους.

Πασχάλης

Ο κλόουν

Κάποτε, υπήρχε ένας κλόουν με την οικογένεια του και τα παιδιά του. Μια μέρα το ένα του παιδί μαζί με την τάξη του, πήγαν στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης- όχι στο παλιό, αλλά στο καινούργιο κτήριο. Έτσι, είδαν μερικά πολύ, μα πολύ όμορφα έργα. Όπως οι τρείς χάριτες, το φτερό, διάφορα χρυσαφικά και πολλά άλλα έργα τέχνης. Μάλιστα, ένα από αυτά ήταν τόσο ωραίο που σκέφτηκαν να φτιάξουν δικά τους έργα με το ίδιο σχήμα, αλλά με δικές τους ζωγραφιές. Ο μικρός στο σχήμα αυτό σκέφτηκε να φτιάξει έναν κλόουν σαν τον πατέρα του για να χαρεί κι ο ίδιος. Έτσι κι έγινε. Ο πατέρας του, για να τον ευχαριστήσει, του είπε ότι θα τον πάρει μαζί του στο τσίρκο.

Κωσταντίνος

Η χρωματιστή καραμέλα

Όταν έφτιαχνα αυτή τη καραμέλα, ένιωθα ότι δεν είχα ιδέα τι έφτιαχνα. Ήμασταν στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Ξαφνικά, έτσι όπως ετοιμαζόμασταν να φύγουμε, το έργο μου έπεσε κάτω και την ώρα που πήγα να το πιάσω ξαφνικά άρχισε να περπατάει! Με κάποιο τρόπο, δεν είχα καταλάβει πώς, έτρεχε και έφτασε μέχρι τον πάνω όροφο και μετά όλα τα έργα της αίθουσας ζωντάνεψαν και ενώθηκαν όλα μαζί και άρχισαν να φουσκώνουν σαν μπαλόνι.. Μετά έγιναν τόσο μεγάλα που έσκασαν και ξεχώρισε το έργο μου! Το έπιασα στα χέρια μου και αυτό πήρε σχήμα καραμέλας. Από όλα τα έργα, το δικό μου, πήρε όλα τους τα χρώματα. Έτσι ονομάστηκε ΄΄Η χρωματιστή καραμέλα΄΄.

Το ξεχασμένο έργο 

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα φτωχό και παλιό, ξεχασμένο έργο τέχνης που ήθελε ένα καλύτερο μέλλον. Μια μέρα βρήκε τη λύση: Θα φύγει από το μουσείο.

Την άλλη μέρα πανικός, συναγερμός επικρατούσε στο μουσείο. Κάλεσαν την Αστυνομία, τίποτα! Η τελευταία του επιλογή ήταν να ψάξουν έξω στους δρόμους. Τίποτα πάλι! Τελικά αποφάσισαν ότι το έργο τέχνη χάθηκε.

Βενετία

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *