Φέτος ήταν η σειρά μας!
Στο σχολείο μας η Δ τάξη κάθε χρονιά κάνει τη γιορτή του Πολυτεχνείου. Φέτος λοιπόν ήρθε η σειρά μας. Πριν περίπου δύο βδομάδες η κυρία Γιάννα , η δασκάλα της θεατρικής αγωγής μας έδωσε τους ρόλους μας. Στο κείμενο έλεγε τα ονόματα όλων των παιδιών και τα λόγια τους. Το κείμενο περιείχε αποσπάσματα από τα βιβλία « Τα γενέθλια» της Ζωρζ Σαρή , «Ο Ναβίντ δεν ήρθε διακοπές» του Πάνου Χριστοδούλου και το «2651 μέρες δικτατορίας» της Μαρίζα Ντεκάστρο. Ο ρόλος μου ήταν της αφηγήτριας . Μ’ έπιασε αγωνία πώς θα μάθω τα λόγια μου. Όταν, όμως, ξεκινήσαμε τις πρόβες δεν έμαθα μόνο τα δικά μου αλλά σχεδόν όλων των παιδιών. Τελικά δεν ήταν τόσο δύσκολο. Χρειάστηκε να συνεργαστούμε όλοι μαζί. Έφτασε επιτέλους η μέρα της παράστασης. Ήξερα πολύ καλά το ρόλο μου, αλλά είχα άγχος αν θα τα καταφέρω στη σκηνή. Τελικά πήγαν όλα μια χαρά. Οι γονείς παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον και ήταν ενθουσιασμένοι. Μας χειροκρότησαν πολύ και ένιωσα περήφανη.
Μέσα από το θεατρικό χωρίς να το καταλάβω έμαθα πολλά πράγματα για το Πολυτεχνείο. Η δικτατορία δεν ευχαριστεί κανέναν και όλοι οι άνθρωποι θέλουν ελευθερία. Η Άννα η πρωταγωνίστρια του θεατρικού, ένα παιδί σαν εμένα, έζησε τη δικτατορία. Δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση της. Είμαι πολύ χαρούμενη που μπορώ να μιλάω και να ζω ελεύθερα. Θα μου μείνει αξέχαστη αυτή η γιορτή.
΄Ερρικα Σαμπατάκου
Στιγμιότυπο από τις πρόβες
Έμαθα πολλές λεπτομέρειες από τα γεγονότα
Η Τετάρτη τάξη, η δικιά μου δηλαδή, έκανε παράσταση για το Πολυτεχνείο. Όταν κάναμε την παράσταση κατάλαβα πόσο δύσκολα ήταν τα πράγματα τότε. Επίσης έμαθα πολλές λεπτομέρειες από τα γεγονότα που είχαν γραφτεί στο κείμενο.
Οι δασκάλες που το έφτιαξαν ήταν πολύ καλές, γιατί είχαν συνοψίσει το βιβλίο « Τα γενέθλια» σε πολύ λιγότερες σελίδες και προσπάθησαν πολύ για να μοιράσουν τους ρόλους, επειδή ήμασταν 47 παιδιά, αφού έπαιξαν και οι δύο τάξεις. Όμως μερικά παιδιά δεν ήταν συνεργάσιμα στις πρόβες και μπορώ να παραδεχτώ πως ούτε εγώ ήμουν η καλύτερη. Βαριόμουν πού και πού και έπαιξα μια φορά και ζωγράφισα αλλά ζητώ συγνώμη και ήξερα πως δεν ήταν το σωστό.
Το θεατρικό ήταν για μια οικογένεια στα χρόνια της δικτατορίας και έλεγε πως η Άννα, το παιδί της οικογένειας, είχε τα γενέθλιά του την επόμενη ήμερα ακριβώς που άρχισε η δικτατορία. Εγώ ήμουν η Άννα όταν μεγάλωσε.
Από όλο το έργο μου άρεσε ότι τραγουδούσαμε τραγούδια όλα μαζί τα παιδιά σαν χορωδία. Όλοι είχαν άγχος για την παράσταση εκτός από εμένα. Εγώ ήμουν χαρούμενη που θα μας έβλεπαν οι γονείς. Ένιωσα λίγη απογοήτευση γιατί δεν ήρθε ο μπαμπάς μου να με δει αλλά μετά ήμουν πολύ χαρούμενη.
Ηρώ
Μαριαλένα
Η δικτατορία δεν δίνει ευτυχία σε κανέναν!
Από τη γιορτή του Πολυτεχνείου έμαθα ότι η δικτατορία δεν δίνει ευτυχία σε κανέναν. Οι άνθρωποι για να ζήσουν καλά θέλουν ειρήνη. Ο ρόλος μου ήταν του αφηγητή. Δηλαδή αφηγούμουν την ιστορία. Συνεργάστηκα όσο μπορούσα και έμαθα γρήγορα τα λόγια μου. Αισθάνθηκα χαρά που φέτος κάναμε εμείς τη γιορτή. Πέρασα τέλεια κατά τη διάρκεια της γιορτής και θέλω να το ξανακάνουμε. Στις πρόβες και στην παράσταση δημιουργήθηκε μια ωραία εμπειρία. Σήμερα δυστυχώς τελείωσε. Το μόνο που με δυσκόλεψε ήταν το να ακουστώ αλλά τελικά τα κατάφερα. Είμαι πολύ ευτυχισμένος γι’ αυτό .
Μιχαήλ –Ιωάννης Αναστασίου
Η στιγμή που χτυπούσα τα τύμπανα
Στη γιορτή του Πολυτεχνείου που παρουσιάσαμε εφέτος, έζησα πολλά και ενημερώθηκα για τη δικτατορία. Έμαθα πως ο Παπαδόπουλους ήταν αξιωματικός του στρατού. Πήρε τον υπόλοιπο στρατό και επειδή είχε όπλα και φόβισε όλη την Ελλάδα. Η παράσταση άρχισε όταν όλος ο κόσμος είχε μπει μέσα στο αμφιθέατρο. Όλοι είχαμε αρκετό άγχος. Συνεργάστηκα με τους συμμαθητές μου, ο Άγγελος μου έβαλε το γιλέκο, ο Βασίλης την πούδρα ,ο Μιχάλης μου έδωσε το γράμμα καθώς μιλούσα και χτυπούσαμε τα τύμπανα όλοι μαζί. Στην αρχή ένιωθα άγχος αλλά αφού είπα τον ρόλο μου αισθάνθηκα χαρά επειδή τα είπα σωστά και δεν έκανα λάθος. Ο ρόλος μου ήταν ο νονός της Άννας, του παιδιού που αντιστάθηκε την περίοδο της δικτατορίας. Έμενα μου άρεσε το γεγονός ότι έμαθα τι είναι η δικτατορία καθώς και η στιγμή που χτυπούσα τα τύμπανα. Γενικά το καλύτερο ήταν που βγήκε ωραία η παράστασή μας!
Νίκος Αποστολίδης
Ιάσονας
Ο κάθε γονιός ήθελε να θαυμάσει το παιδί του!
Στη γιορτή του πολυτεχνείου ήρθαν πολλοί γονείς για να δουν τα παιδιά τους. Ο κάθε γονιός ήθελε να θαυμάσει το παιδί του. Όταν ήρθε η σειρά μου και σηκώθηκα να πω τα λόγια μου, ντράπηκα αλλά δεν ήμουν. Όσο περνούσε η ώρα, το συνήθισα. Αφού τελείωσε η γιορτή όλοι οι γονείς μάς είπαν ωραία λόγια. Καθώς τα άκουγα ένιωθα σαν ηθοποιός. Η μαμά μου, μου είπε πως δεν το περίμενε αυτό από εμένα και επειδή είχε βιντεοσκοπήσει την παράσταση την έδειξε στις φίλες της γεμάτη περηφάνια.
Έρικα Νταουτλάρη
